To oni teraz będą rządzić w mieście do 2023 roku

Burmistrzem Miasta Terespol na kolejną, już 4 kadencję (2018 - 2023) ponownie został wybrany Jacek Danieluk z KWW Porozumienie Samorządowe Terespola. O stanowisko burmistrza ubiegali się  także Piotr Skolimowski z KWW Terespol Razem i  Justyna Sowa z KWW Nasze Miasto Terespol. 

Ostatecznie wyniki:

Jacka Danieluka - 1833 głosy (67,22%) 

Piotr Skolimowski - 758 głosów (27,80%)

Justyna Sowa -  136 głosy (4,99%).

Frekwencja w Terespolu -  59.60 % 

Uprawnionych do głosowania - 4614 osoby

Wydano - 2750 kart do głosowania

Oddano - 2727 głosów ważnych

W nowo wybranej  15 osobowej radzie miasta Terespol KWW Porozumienie Samorządowe Terespola otrzymało  10 mandatów, KWW Nasze Miasto Terespol przypadło 3 mandaty a KWW Terespol Razem otrzymało 2 mandaty. Rada Miasta Terespol - 5 letnia kadencja (2018-2023) : Ewa Zając, Dorota Szprychel, Jarosław Tarasiuk, Urszula Artecka, Robert Wieczorek, Paweł Jurkowski, Krzysztof Wróbel, Krzysztof Prokopiuk, Andrzej Korbal Andrzej Łukasiak, Barbara Saj, Justyna Sowa, Tomasz Staszczuk, Waldemar Wróblewski, Dariusz Herlikiewicz. Do rady powiatu bialskiego z okręgu nr 2 (miasto Terespol, gminy Terespol, gmina Zalesie) mandaty zdobyli: Wojciech Mitura - Terespol (Porozumienie Samorządowe 2018), Elżbieta Iwaniuk - Kobylany (PSL) oraz Radosław Sebastianiuk - Mokrany Nowe (PiS).

Szczegółowe wyniki głosowania  do Rady Miasta Terespol - 21 października 2018

Okręg wyborczy Nr 1

    1. Zając Ewa: 157 głosów

    2. Rydz Zenon: 75 głosów 

Okręg wyborczy Nr 2

1. Szprychel Dorota: 89 głosów
2. Rymaszewski Krzysztof: 62 głosów,
3. Fisiuk Piotr: 39 głosów

Okręg wyborczy Nr 3

1. Tarasiuk Jarosław: 208 głosów
2. Romaniuk Leszek: 74 głosów

Okręg wyborczy Nr 4

1. Artecka Urszula 101 głosów
2. Dmitruk Andrzej: 46 głosów,
3. Urbala Jakub: 26 głosów

Okręg wyborczy Nr 5

1. Wieczorek Robert: 77 głosów
2. Krzemiński Wiesław 65 głosów,
3. Chmielewski Andrzej: 34 głosów

Okręg wyborczy Nr 6

1. Jurkowski Paweł: 71 głosów
2. Ciupak Katarzyna: 57 głosów,
3. Tarasiuk Andrzej: 56 głosów

Okręg wyborczy Nr 7

1. Wróbel Krzysztof: 109 głosów
2. Sołoducha Mariusz: 55 głosów

Okręg wyborczy Nr 8

1. Prokopiuk Krzysztof: 69 głosów
2. Gryta Michał: 47 głosów,
3. Drobisz Bogusław: 24 głosów

Okręg wyborczy Nr 9

1. Korbal Andrzej: 135 głosów
2. Mućka Piotr: 30 głosów,
3. Wołoszko Alicja: 28 głosów 

Okręg wyborczy numer 10

1. Łukasiak Andrzej: 67 głosów
2. Chaber Piotr: 44 głosów,
3. Okseniuk Waldemar: 32 głosów

 Okręg wyborczy Nr 11

     1  Saj Barbara 118 głosów 

     2. Łukasik Andrzej: 56 głosów

  

Okręg wyborczy Nr 12

1. Sowa Justyna: 69 głosów
2. Wróblewski Przemysław: 54 głosów,
3. Wołoszko Zdzisław: 19 głosów

Okręg wyborczy Nr 13

1. Staszczuk Tomasz: 100 głosów
2. Guziuk Wojciech: 75 głosów

Okręg wyborczy Nr 14

1. Wróblewski Waldemar: 55 głosów
2. Tymoszuk Joanna: 51 głosów
3. Bielecki Artur: 43 głosów

Okręg wyborczy Nr 15

1. Herlikiewicz Dariusz: 93 głosów
2. Jakuszko Edward: 72 głosów

źródło: PKW

Oprac: Adam Rymaszewski

Wybory samorządowe 2018 - Oni powalczą o władzę

W wyborach samorządowych, które odbędą się w niedzielę 21  października b.r w Terespolu wystartuje 39 zarejestrowanych kandydatów na radnych z 3 komitetów wyborczych. Będą oni ubiegać się o 15 mandatów w trzech obwodach wyborczych. Na Burmistrza Miasta wystartuje 3 kandydatów, w tym obecny Burmistrz, Jacek Danieluk.

Wyborcy z Terespola oraz gminy Terespol i gminy Zalesie wybiorą również swoich przedstawicieli do rady powiatu bialskiego. W okręgu nr 2 o 3 mandaty radnego powiatowego ubiegać się będzie 14 osób, w tym 6 z Miasta Terespol, reprezentujące 3 komitety wyborcze.

Kadencja wybranych  w jesiennych wyborach samorządowych  kandydatów na radnych, wójtów, burmistrzów  i prezydentów miast będzie trwała 5 lat licząc od daty wyboru.

Oprac: Adam Rymaszewski 

Kolej Warszawsko - Terespolska. Historia budowy (1865 - 1867)

Początki kolei w Terespolu i okolicy sięgają II połowy XIX wieku, kiedy to w latach 1866 -1867 została wybudowana bardzo ważna ze względów gospodarczych i militarnych Kolej Żelazna Warszawsko - Terespolska. Była to trzecia linia kolejowa po Kolei Warszawsko – Wiedeńskiej i Kolei Warszawsko - Petersburskiej, która powstała na obszarze Królestwa Polskiego. Uroczyste otwarcie całej Drogi Żelaznej Warszawsko – Terespolskiej z Pragi (Warszawa) do Terespola z udziałem władz Królestwa Polskiego odbyło się 5 (17) września 1867 roku.

Otwarcie tej linii była poprzedzone kontrolą komisji wyznaczonej przez władze Królestwa, która stwierdziła, że cała linia kolejowa została wykonana zgodnie z zatwierdzonym uprzednio projektem budowy. Komisja uznała także drogę za odpowiednią do eksploatacji, spełniającą wszystkie warunki bezpieczeństwa i ruchu kolejowego na całej linii. Starania o uzyskanie koncesji na budowę Drogi Żelaznej Warszawsko – Terespolskiej zostały ukończone w październiku 1864 roku. Wtedy to zostaje podpisany akt prawny, na mocy którego pomysłodawca i inicjator tej inwestycji Leopold Kronenberg – kupiec, przemysłowiec i bankier ze znanej w tamtych czasach zamożnej rodziny żydowskiej założył spółkę pod nazwą Towarzystwo Drogi Żelaznej Warszawsko -Terespolskiej.

W styczniu 1865 r. Towarzystwo zawarło umowę z przedsiębiorcami angielskimi (Karol Vignoles i Tomasz Brassey) w sprawie warunków i terminów budowy. Roboty rozpoczęto wiosną 1865 roku. Mimo różnych trudności z  nabywaniem gruntów pod tą budowę,  prace postępowały jednak szybko i sprawnie. Wszystkie roboty ziemne i przygotowawcze (m.in. wytyczenie kierunku linii, opracowanie profilu trasy, niwelacja terenu, budowę wysokich nasypów kolejowych, budowę mostów, przejazdów, dostawę szyn, podkładów itp) wykonano w latach 1865 - 1866.  Także, jeszcze w roku 1866 zaczęto wznosić budynki na stacjach i przystankach oraz zwozić z Anglii i Niemiec pierwsze partie zamówionego wcześniej taboru kolejowego.  W dniu 8  maja 1866 roku w obecności namiestnika carskiego w Królestwie Polskim Fiodora Berga, umieszczono w fundamentach Dworca Terespolskiego w Warszawie (Praga) kamień węgielny pod budowę Drogi Żelaznej Warszawsko – Terespolaskiej. Od tego dnia Towarzystwo Drogi Żelaznej Warszawsko -Terespolskiej jako spółka akcyjna miała za zadanie wybudować, a później zająć się eksploatowaniem przez 75 lat wybudowaną linią kolejową z Warszawy (Praga) do Terespola n/Bugiem a w dalszych planach także do Brześcia. Prezesem Zarządu Towarzystwa został  jej pomysłodawca. Kolej ta miała w wydanej koncesji przypisany tor o szerokości rosyjskich dróg żelaznych (1520 mm). Cała administracja i zarządzanie wzorowanie było jednak na kolei Warszawsko – Wiedeńskiej. Zatrudnienie i pomoc na tej kolei znajdowali przede wszystkim Polacy, uczestnicy powstania styczniowego (1863 r.), powracający z sybiru zesłańcy. Kolej tą nazywano wówczas także „sybirską koleją”. Od roku 1866 główny nadzór nad budowę kolei Warszawsko - Terespolskiej przejmuje i prowadzi Tadeusz Chrzanowski należący w tamtym czasie do grona najwybitniejszych inżynierów polskich (budował most Kierbedzia w Warszawie ), który po jej otwarciu został dyrektorem i kierował jej eksploatacją do 1882 roku. Tadeusz Chrzanowski zbudował również zaprojektowany przez siebie most pod Terespolem na Bugu, który połączył kolej Warszawsko - Terespolską z Brześciem. Most ten miał przekrój ok. 235 m i był zbudowany z trzech przepustów, z których jeden obejmował główny nurt rzeki, a dwa pozostałe przecinały groble i służyły do przepuszczenia wód z wiosennych roztopów. Mimo zbudowaniu mostu na Bugu w 1868 roku, odcinek Terespol – Brześć został oddany do użytku  znacznie  później   niż cała linia  Warszawa – Terespol, dopiero 1 marca 1870 r. Było to związane również z usypaniem ogromnych nasypów ziemnych przez bagna terespolskie. We wrześniu 1866 roku oddany zostaje do użytku po dwóch latach budowy pierwszy odcinek kolejowy od Pragi (obecnie Warszawa ) do Siedlec, a dokładnie rok później bo we wrześniu 1867 roku Droga Żelazna Warszawsko - Terespolska została ukończona, uroczyście otwarta i oddana  do użytku już na całym prawie 207 kilometrowym odcinku łącząc Warszawę z Terespolem.

Wszystkie jej linie kolejowe były szerokotorowe (zgodnie z wydaną koncesją) co pozbawiało ją połączenia mostem przez Wisłę z Warszawą a tym samym z koleją Wiedeńską, która przebiegała przez zachodnią część kraju i dawała połączenie kolejowe z całą Europą. Uzyskana w 1874 r. przez Leopolda Kronenberga koncesja  na budowę Kolei Nadwiślańskiej (Kowel-Lublin-Warszawa-Mława z odnogą Dęblin-Łuków) pozwoliło mu w 1877 r. połączyć torami szerokimi i normalnymi przez most kolejowy na Wiśle stacje kolei Nadwiślańskiej i kolei Terespolskiej ze stacją towarową Drogi Żelaznej Warszawsko - Wiedeńskiej. Dopiero takie rozwiązanie dało możliwość  bezpośredniego połączenia pomiędzy szerokotorowymi  kolejami Cesarstwa i Królestwa, a całą Europą przez szlaki kolejowe kolei Wiedeńskiej. Była to polska kolej prywatna aż do roku 1891 kiedy to z przyczyn politycznych i nacjonalistycznych rząd rosyjski skupił akcje Drogi Żelaznej Warszawa-Terespol i bezwzględnie przeprowadził rusyfikację personelu na wszystkich samodzielnych i kierowniczych stanowiskach.  W styczniu 1871 roku kiedy Towarzystwo Drogi Żelaznej Warszawsko – Terespolskiej, przejęło już w dzierżawę od rządu odcinek  kolejowy  Terespol -  Brześć, łączna liczba stacji na całej drodze wynosiła 18 (12 dworców i 6 przystanków). Dworce to: Praga, Miłosna, Mińsk, Mrozy, Kotuń, Siedlce, Łuków, Międzyrzec, Biała, Chotyłów, Terespol i Brześć. Przystanki były na stacjach: Dębe Wielkie, Sosnowe, Dziewule, Brzozowica, Sokule i Szaniawy. Wszystkie budynki dworców były murowane, dwupiętrowe z wyjątkiem Białej, gdzie budynek był jednopiętrowy. Natomiast na wszystkich przystankach budynki pasażerskie były  drewniane z antresolami. Na stacji w Terespolu zbudowano Parowozownię, magazyn towarowy, rampę z  windą  do ładowania różnych towarów, 10 zwrotnic, murowany dwupiętrowy budynek dworca i jeden peron dla pasażerów. Dworzec i zabudowania stacyjne zostały ogrodzone parkanem a w miejscach  narażonych na zawieje śnieżne usypano wały ochronne zabezpieczające przed powstawaniem zasp .  W Terespolu były także 2 aparaty telegrafu Morse’a oraz dodatkowo tzw. telegraf dzwonkowy, którego zadaniem było sygnalizowanie dróżników o wyjściu pociągu z jednej stacji do drugiej. Fakt uruchomienia połączenia kolejowego miał w tamtym czasie bardzo duży wpływ i znaczenie dla późniejszego rozwoju wielu miast i miasteczek na Podlasiu i Mazowszu, co wraz z budową szosy drogowej zwanej Traktem Bitym Warszawa-Terespol-Brześć i rozwojem przemysłu rolnego oraz przetwórczego spowodowało ogromny rozkwit handlu i bogacenia się społeczeństwa.  Droga Żelazna Warszawsko - Terespolska była jedną z lepiej zorganizowanych arterii komunikacyjnych do przewozu ludzi i różnych towarów. Podróżowało się wówczas (do I wojny światowej) pociągami osobowymi posiadającymi wagony klasy od I do IV. Poczekalnie na dworcach były także podzielone na klasy. Były to klasy od I do III. Od roku 1919 wszystkie linie kolejowe w Polsce znalazły się pod zarządem państwowym a 8 lutego tegoż roku powołane zostało Ministerstwo Kolei Żelaznych (od 1932 r. – Ministerstwo Komunikacji). Rozwój transportu kolejowego w II Rzeczpospolitej zaczął się szybko rozwijać. Zaczęły powstawać nowe połączenia kolejowe, wzrastała wymiana handlowa na linii wschód-zachód. Wybuch II wojny światowej spowodował ogromne straty i zniszczenia w całej strukturze kolejowej. Po wojnie i utworzeniu granicy państwowej pomiędzy Polską a ZSRR na Bugu oraz zmianie sytuacji politycznej i militarno - wojskowej w Polsce  zaczął narastać w bardzo szybkim tempie olbrzymi wzrost przewozów i przeładunków.  Sytuacja taka spowodowała konieczność szybkiej rozbudowy infrastruktury kolejowej w okolicach Terespola i Małaszewicz. W połowie grudnia 1949 roku powstają w Małaszewiczach dwie pierwsze duże  rampy przeładunkowe a w roku 1953 rozpoczyna się rozbudowa stacji Kobylany i Małaszewicze oraz budowa nowych stacji, bocznic i ramp przeładunkowych takich jak  Raniewo, Kowalewo, Wólka, Bór, Podsętków. 

Obecnie linia kolejowa  nr 2 Warszawa -Terespol jest częścią międzynarodowej linii E20, która jest fragment Korytarza Transportowego Zachód – Wschód i łączy Berlin z Moskwą i Chinami. Linia jest w całości  2-torowa i zelektryfikowana  dopiero od  1980 roku przed Olimpiadą w Moskwie. Z racji swojego międzynarodowego charakteru  linia ta jest ciągle modernizowana, aby dostosować ją do standardów unijnych, umożliwiających jazdę pociągów pasażerskich z prędkością 160 km/h, a towarowych 120 km/h.

Całkowita długość  linii  wynosiła  206 km 471 m.

Poszczególne odcinków  drogi  oddawano do eksploatacji:  

    Według kalendarza rządowego:                                      Według kalendarza polskiego:

Warszawa (Praga) – Siedlce 27 września 1866 r.    Warszawa( Praga) - Siedlce 9 październik 1866 r.

Siedlce – Łuków 19 listopada 1866 r.                          Siedlce - Łuków 1 grudzień 1866 r.

Łuków – Międzyrzec 20 maja 1867 r.                          Łuków - Międzyrzec 1 czerwiec 1867 r.

Międzyrzec – Biała 28 czerwca 1867 r.                       Międzyrzec - Biała  10 lipiec 1867 r.

Biała – Terespol  5 września 1867 r.                           Biała - Terespol  17 wrzesień 1867 r.

  Oprac: Adam Rymaszewski